Ćwiczenie semestralne dla V roku:

rysunkowa interpretacja fragmentu Pana Tadeusza
Księga dziesiąta Emigracja. Jacek

technika dowolna,
dłuższy bok max. 100cm

(…) A już deszcz wciąż pluszczy, 

Jak z sita, w gęstych kroplach ; wtem rykły pioruny
Krople zlały się razem: to jak proste struny
Długim warkoczem wiążą niebiosa do ziemi,
To jak z wiader buchają warstami całemi.
Już zakryły się całkiem niebiosa i ziemia,
Noc  je z burzą od nocy czarniejszą zaciemia.
Czasem widnokrąg pęka od końca do końca
I anioł burzy na kształt nieźmiernego słońca
Rozświeci twarz, i znowu, okryty całunem
Uciekł w niebo i drzwi chmur zatrzasnął piorunem.
Znowu wzmaga się burza, ulewa nawalna
I ciemność gruba, gęsta, prawie dotykalna.
Znowu deszcz ciszej szumi, grom na chwilę uśnie;
Znowu wzbudzi się, ryknie i znów wodą chluśnie.
Aż się uspokoiło wszystko; tylko drzewa
Szumią około domu i szemrze ulewa.